Maar ach het is Tanzania

Mwakeje (Goedemorgen, hoe gaat het?) Mwalaje (Hoe heb je geslapen?)
Ja ja, ik leer hier zelfs al de traditionele taal uit Kigoma, ze noemen het Kiha. Je antwoordt met 'mwakeje' en vervolgens 'dalaje'. Dan weten jullie dat even, haha.

De vrijdag voor onze reis naar Mwanza (4 november) zijn Ellis en ik naar Kasulu gegaan om inkopen te doen, maar vooral om tickets te kopen voor de busreis. We wisten ongeveer waar we heen moesten en liepen dan ook vol zelfvertrouwen die straat in. Wij dachten dan ook dat het grote busstation aan diezelfde weg zou liggen, maar helaas. Nadat we ongeveer 15/20 min hadden gelopen, zonder iets dat ook maar een beetje op een busstation leek, zijn we toch maar even gaan vragen. Dan is het echt lastig dat je geen Kiswahili spreekt en verstaat. Dus met handen en voeten duidelijk gemaakt waar we moesten zijn, werden we in de goede richting gewezen. Wij vervolgden onze weg dan ook keurig in die richting, maar begonnen toch te twijfelen.. weer even vragen.. weer onze weg vervolgen.. Tot dat we op een gegeven moment in een straatje, al ver van de bekende wegen, een tuc-tuc zagen staan. Met handen en voeten en de 3 woorden Kiswahili die we spreken konden we duidelijk maken dat we tickets wilden kopen bij het busstation en of ze ons daar even wilden heenbrengen. Al snel bleek dat de tuc-tuc zijn beste jaren gehad heeft, het moest namelijk even aan gedrukt worden, voor het wilde starten.. Tja.. Het kon ook niet zo hard als we inmiddels gewend zijn, dus met 20/30 km/u werden we naar onze bestemming gebracht. Ons hoor je niet klagen hoor. De chauffeur zelf had een handicap aan zijn benen/voeten, dit gaf ook een heel fijn gevoel(not), maar ach het is Tanzania. Met de tickets op zak werden we door dezelfde tuc-tuc (wel eerst even aandrukken) weer terug gebracht naar Kasulu town, waar Ellis en ik de andere inkopen nog even hebben gedaan voor onze reis.
Zaterdag 5 november hadden Arnout en ik ons 5 jarig jubileum. Ik had hem een grote kaart en een ballon met foto gestuurd, zodat ik toch een beetje in NL was die dag. 's Avonds om 20.00 uur begon met eerste nachtdienst op de maternity-ward(verloskunde). In de avond hadden we nog wel een aantal dingetjes te doen, maar vanaf een uur of 22.00 uur hebben we eigenlijk nauwelijks meer iets gedaan tot 's ochtends 6.00 uur. Het is dan ook heel normaal dat je als verpleegkundige gaat slapen op de onderzoek- en bevallingsbedden waar de volgende dag weer patiënten op liggen. Voor het geval je het je afvraagt: Nee, de lakens worden niet vervangen. Tegen 6.00 hebben we alle vitale functies gemeten en de medicatie gedeeld. Rond 7.15 kwam er een opname om te bevallen. De zondagavond na mijn nachtdienst waren Ellis, Erwin en ik uitgenodigd bij de nonnen om te vieren dat sr. Flora non is geworden een paar weken geleden. Ze wilden haar feliciteren door middel van een diner en cadeaus. Ook wij werden gevraagd of we een cadeau wilden geven, natuurlijk wilden wij dat, maar wat.. Een typisch Tanzaniaanse omslag doek leek ons wel iets. Maar je hebt twee soorten, een kitenge en een kanga. De kitenge is van betere kwaliteit en duurder en de kanga het tegenovergestelde. We kozen als rijke wazungu dus maar voor een kitenge, we wilden ook iets moois geven als herinnering aan ons. Ik hoorde via mijn collega's op de maternity ward dat de matron ook kitenge verkocht, vanuit Kigoma. Dus Ellis en ik naar het huis van de matron om daar een kitenge uit te zoeken.. Maar wat ze er niet bij verteld hadden, is dat er wel 15/20 verschillende soorten waren. Een erg lastige keuze, vandaar dat we de hulptroepen er maar bij hebben geroepen. Twee nonnen hebben de kitenge samen met de matron beoordeeld en samen hebben we dan ook de juiste keus gemaakt. Sr. Flora vond het gelukkig heel mooi en bedankte ons uitvoerig, maar dat zou ook wel eens door het prijskaartje kunnen komen.
De volgende dag was het dan zover.. Volledig gepakt werden we om 6.15 uur opgehaald vanuit Kabanga, zodat we om 7.00 uur met de bus naar Mwanza konden vertrekken. Nou dat werd ietsje later, de bus kwam om 8.30 uur aangereden. Toen bleek dat we het qua bus niet getroffen hadden, want de banden moesten vervangen worden. Dus ik zei:"Nou, dat begint al 'goed." Waarop de altijd positieve Ellis zei:"Ja joh, als ze het nu vervangen, hoeven ze dat onderweg niet meer te doen." Helaas bleek ik gelijk te krijgen en hebben we ongeveer 3/4 uur vertraging gehad in totaal. Het voordeel was wel dat ik mijn laptop mee had genomen, zodat we de eerste 2 films van de Harry Potter serie konden kijken. Ja, erg hè.. Ik had ze nog geen één van allen gezien. Hoe dichter we bij Mwanza kwamen, hoe meer Europees de dorpjes werden. Mwanza is duidelijk een meer ontwikkelde stad dan de rest in Tanzania. Het was rond 0.30 uur dat we in Adden Palace Hotel aankwamen. Ellis en ik sliepen samen op een kamer en Erwin in een single room. We zagen bij de receptie dat we een massage konden boeken. Nouu.. na zo'n vermoeiende reis leek ons dat wel wat voor de volgende dag. Dus we hebben de man bij de receptie gevraagd of hij dat voor ons kon regelen. 'No problem' zoals altijd, maar hij schreef niks op, beetje vreemd niet? Ellis en ik hadden natuurlijk mega honger, dus bestelden we roomservice. Daar gingen natuurlijk wel een stuk of 5 telefoontjes heen en weer aan vooraf, maar het is en blijft natuurlijk Tanzania. Uiteindelijk hadden Ellis en ik allebei warm gedoucht en thee gedronken, toen om 2.00 eindelijk het eten kwam. Rond 2.30 zijn we volledig gevuld met patat en kip dan ook gaan slapen. De volgende ochtend was het dan tijd voor onze Afrikaanse massage. Zoals verwacht was er inderdaad geen reservering geplaatst, dus dat hebben we van te voren nog even gedaan. We konden met z'n 3en te gelijk, maar dan moesten twee van ons op onze eigen kamer. Nou dat leek ons een gesmeer, dus besloten Ellis en Erwin eerst maar een duik in het zwembad te nemen. Ik werd als eerste gemasseerd en dat heb ik geweten. Ze begon met mijn rug, waar ze een aantal keren stevig beetpakte, helemaal niet aangenaam. Maar toen werden mijn benen onder handen genomen.. Nou alsof het vel van mijn benen afgestroopt werd, auww.. wat zeer. Maar goed, ik liet mij niet kennen en zette door. De massage van 60 minuten duurde uiteindelijk 80 minuten, waarna de masseuse al redelijk moe was. Nou, dat vond ik ook niet zo gek, poehh. Ellis kreeg daarna een massage van 70 min en Erwin van 50 minuten, al vond hij dat niet zo erg. Na de massage besloten we om de organisatie waar we de safari geboekt hadden 'Masumin' maar eens te bellen. Van Paul, die het voor ons geregeld zou hebben, hoorden we maar niks meer en dat gaf ons geen goed gevoel. Dat gevoel bleek te kloppen toen de man ons vertelde dat we voor 15.00 die dag moesten betalen, het was inmiddels 14.30 geworden. Wij met sneltreinvaart op zijn Tanzaniaans naar het kantoor van 'Masumin', daar vertelde hij ons dat we contant moesten betalen IN SHILLING. Poehh, dat werd een hoop geld pinnen. Een chauffeur van 'Masumin' zou ons naar een goede bank toe brengen en zo gezegd zo gedaan. Maar onderweg stond er politie die ik de gaten kreeg dat er blanken(wazungu) in de auto zaten zonder gordel om. Niemand in heel Tanzania draagt een gordel, vooral achterin niet. Ellis en ik werden daar alleen wel op aangesproken en moesten TSH30.000 betalen. Dat raakte bij Erwin een gevoelige snaar en na een verhitte discussie over discriminatie en racisme, kwamen we er vanaf met een waarschuwing. Pfieuww, bedankt Erwin. De chauffeur vond het allemaal wel grappig, maar gaf ons groot gelijk. Hij zei ook dat we alleen moeseten betalen, vanwege onze blanke huid. Nadat we betaald hadden, wilden we wat gaan eten bij een restaurant waarvan de opbrengst naar een liefdadigheidsorganisatie gaat die weeskinderen ondersteund. De chauffeur zette ons daar af, maar daar aangekomen bleek dat ze al geen eten meer hadden. We besloten daarom lopend terug te gaan naar de plaats waar gepind hadden, dat is namelijk in Rock City shopping centre, de trots van Mwanza Mwanza wordt ook wel Rock City genoemd, door de vele rotsen en stenen die je er in het landschap ziet. Daar kochten we in de supermarkt(ook iets wat ze in Kabanga en Kasulu niet kennen) ons lunchpakket voor de volgende dag. Erwin kocht nog even kleren en we keken nog even rond, maar veel panden in het centrum stonden leeg. Het centrum wordt streng bewaakt en auto's komen het terrein maar aan één kant op. Na het shoppen hebben we een taxi naar Tilapia Hotel genomen, daar hadden we afgesproken met de meiden die stage lopen in Mwanza. Ik genoot van al het eten en de gezelligheid met de meiden. De volgende ochtend werden we om 8.20 uur opgehaald door de gids, die we dag ervoor al even hadden ontmoet bij het kantoor. We reden in een typische safari auto waarvan het dak omhoog kon(zie foto's). De reis vanaf Mwanza naar Serengeti National Parc duurde ongeveer 3 uur. Onderweg zagen we Lake Victoria en een heel mooi landschap. Ellis en ik waren ook helemaal onder de indruk van de bomen en struiken, waaronder de zogenoemde 'kerstboom of christmas tree' Dat is een boom met rode bloemen, die alleen bloeit van november tot en met december. Op de terugweg heb ik er nog een foto van kunnen maken. Aangekomen bij de Serengeti zagen we direct al bavianen en buffels lopen. De gids zou betalen en ons inchecken en wij kregen de gelegenheid om even naar de wc te gaan en rond te kijken. Ongeveer 15/20 minuten later kon de echte safari dan echt beginnen. Spannnennddd.. Het dak open en daar gingen we dan. We zagen vrijwel meteen al zebra's en impala's en later ook weer bavianen en buffels. Het eerste dier van de 'Big-five' was een feit. Al gauw bleek dat de 'Big migration of the Serengeti' in het gebied was waar wij ook waren, namelijk het westen. Enorme groepen dieren graasden op de savanne en liepen in grote getale over de weg heen. Ik denk dat we wel een miljoen gnoe's en zebra's hebben gezien, als het er niet meer zijn. Verder hebben we die dag leeuwen, nijlpaarden, hyena's, giraffes, gazelles, hele mooie tropische vogels en aapjes waarvan ik de naam niet weet gespot. Aan het einde van de dag had ik al bijna 1000 foto's gemaakt. Toen we richting de lodge reden, zagen we op de valreep ook nog een olifant lopen. Inmiddels zaten we dus op 3/5 big five. We sliepen die nacht in 'Mbalageti luxury camp', bestaande uit alleenstaande chalets met een prachtig uitzicht over de Serengeti. Het schijnt te goedkoopste lodge te zijn waarin je niet hoeft te camperen in tenten($250 p.p.p.n.) We zaten letterlijk tussen de dieren en onder het eten konden we de dieren horen. De eigenaar was Indiaans en heeft ook het Tilapia hotel in Mwanza. De manager was Nederlands kwamen wij al gauw achter, dus daar hebben we na het eten nog even mee gekletst. Het hotel had een prachtig zwembad met uitzicht over de Serengeti. Het restaurant grensde daaraan, met hetzelfde uitzicht. We hebben heerlijk gegeten en daarna genoten van een warme (regen)douche en ik van een bad. Die nacht sliep ik nauwelijks en stond de volgende ochtend dan ook vroeg op (5.30) om de zonsopgang te zien. Volgens de manager was het licht echt prachtig rond 6.00 en niets was daaraan gelogen. Het ontbijt was weer super goed met uitzicht op de Serengeti, heerlijk wakker worden. Om 7.30 vertrokken we weer door de Serengeti richting de Ngorongoro krater. Onderweg spotten we nog een grote groep leeuwen en hebben we nog een poging gedaan een luipaard te spotten, maar dat is niet gelukt. Waar de Serengeti zijn naam te danken heeft aan het oneindige landschap en de uitgestrekte vlaktes, is Ngorongoro gebaseerd op de bewoners. De persoon die voor het eerst in het gebied kwam zag de Masaï lopen met de runderen die bellen droegen. Deze bellen maakten het geluid; gong gong gong gong. Hij zei: "Ik ben in het land van de gong gong geweest." Vandaar Ngorongoro. De Ngorongoro krater is de grootste ingestorte vulkaankegel ter wereld en is miljoenen jaren geleden ontstaan uit een vulkaan die zo'n 5 kilometer hoog moet zijn geweest. De krater heeft een doorsnede van 260 vierkante kilometer en is zo'n 600 meter hoog. In het midden van de krater ligt een zoutmeer, maar volgens de gids is er ook een zoetwatermeer te vinden. Het verhaal dat de dieren niet in en uit de krater komen is maar gedeeltelijk waar. De migratie van kuddedieren zoals gnoe's kunnen de krater wel in en uit. Wel is het zo dat de kraterwand het gebied beschermd tegen toevallige migratie van dieren. De 'Masai' is een traditionele bevolkingsgroep die nog vooral te vinden is in Kenia en een minder grote groep in Tanzania. Waar zij een flink aantal jaren terug nog vooral in de Serengeti woonden, zijn ze nu bewoners van de Ngorongoro. Tot 1959 behoorde de Ngorongoro nog tot te Serengeti. De Masaibevolking leeft (grotendeels) van het land en van het toerisme dat er langs komt om over hun cultuur te leren. De gids vertelde ons dat de Masai een bepaalde geur draagt, waardoor roofdieren, zoals leeuwen hun met rust laten, dit geld ook andersom. Zij hoeden hun eigen vee waar de leeuwen en andere roofdieren geen prooi van maken. De hyena's en wilde honden houden zich iets minder goed aan deze ongeschreven regel. De gids vertelde dan ook dat wanneer één van deze dieren het vee van de Masai aanvalt en eet, de Masai het de volgende dag zoekt en ook vermoord. Heel bijzonder als je het mij vraagt. Toen we de krater inreden zag ik het grote verschil met de Serengeti. De dieren in de Ngorongoro zijn veel rustiger en vliegen niet weg als je met de auto langs rijdt. Waarschijnlijk omdat ze al zo gewend zijn aan de steeds passerende auto's met toeristen die foto's maken. Zo wilden we na een foto-stop weer verder rijden, maar er stond een zebra op het pad, dus dat ging niet. In de krater zagen we heel in de verte een zwarte neushoorn, maar deze was te ver weg om er foto's van te maken. Ook zagen we een echte 'Hippo-pool' het woord zegt het al. Het meertje zat vol met nijlpaarden en stinken, poehhee zou Tommie van Sesamstraat zeggen. Toen we de krater uitreden, via de berg en door de bossen omhoog, zagen we in de verte nog een neushoorn. Deze was beter te zien, maar nog net niet dichtbij genoeg voor een mooie heldere foto. Onze zoektocht naar de big-five was nu bijna compleet 4/5. We reden verder en kwamen op een verharde weg, waar een kudde olifanten midden op de weg liep. Prachtig om te zien. We sliepen die nacht in Rhino Lodge, dit was ook de goedkoopste lodge, maar ook iets minder luxe dan die in de Serengeti. Het was een hele gezellige en knusse kamer met een houtkacheltje erin. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt, omdat het een stuk kouder was boven in de Ngorongoro, ongeveer 12 graden. We hebben gegeten met onze gids, waardoor hij ook wat spraakzamer werd. De volgende ochtend zouden we om 8.00 uur vertrekken. Daarvoor ontbeten we nog even met samen met de gids. We reden terug via de bergen van Ngorongoro Parc. Nog één laatste blik en een groepsfoto bij de Ngorongoro krater en toen reden we weer richting de Serengeti. In de Serengeti hebben we onze zoektocht voltooid, daar zagen een volwassen cheeta, maar ook 2 jongen van heel dichtbij. Later hebben we de big-five compleet gemaakt met het spotten van een luipaard. Ik heb echt geweldige 3 dagen gehad! Eenmaal terug in Mwanza kreeg ik het nummer van de gids, zodat ik mijn volgende safari ook via hem kan boeken. Het lastige is dat hij tot nu toe nog niet heeft gereageerd, maar ach het is Tanzania. 's Avonds hebben we gegeten met de meiden uit Mwanza in Tilapia, maar gingen op tijd terug naar het hotel. We waren alle drie bek af en moesten de volgende ochtend weer op tijd met de bus richting Kasulu. Gelukkig waren Lisanne, Lotte en Renske zo lief om even tickets voor ons te kopen, zodat we die in ieder geval niet misliepen. De volgende ochtend vertrokken we om 6.00 met de bus richting Kasulu. Gelukkig verliep deze reis wel heel snel en waren we rond 17.00 weer thuis. De week erna heb ik gewoon weer stage gelopen op de verloskunde afdeling(tot nu toe mijn favoriet). En toen stond zaterdag 19 november het volgende feestje alweer op het programma. Vandaag zou de collega van Erwin (en inmiddels Ellis) Augustine gaan trouwen met Flora. De kerkdienst met de plechtigheid zou beginnen om 10.00 's ochtends in de Rooms-Katholieke kerk hier achter ons huis in Kabanga. Dus volledig opgedoft in onze nieuwe Afrikaanse kleding gingen we samen met de physician assistants richting te kerk. Ik was al vooruit gelopen, omdat ik foto's zou maken, maar er bleek ook al een andere professionele fotograaf te zijn, dus werd ik een beetje overbodig. Daar aangekomen, was er nog bijna niemand en leek het erop dat het ook nog wel even zou duren voordat de dienst zou beginnen. Dus besloten we eerst nog even wat te drinken thuis. Rond 10.45 uur waren we weer terug en was de dienst zo goed als begonnen. We gingen snel zitten. Niet wij als Nederlanders vonden de kerkdienst heel interessant, ook Tiba (de hond) wilde graag bij de plechtigheid aanwezig zijn. Dit tot ergernis van de locals, haha. Tiba trok zich echter niks aan van onze pogingen haar uit de kerk te krijgen en ging mooi bij ons tussen de banken liggen. Maar ach het is Tanzania. De dienst duurde ongeveer 3 uur waarin het stel getrouwd werd. Wat ik heel mooi vindt hier in Tanzania is de gospelmuziek. Ook tijdens de dienst was er een koor die prachtig kon zingen. Van de tekst verstaan wij als Wazungu niks, maar alleen het geluid, bezorgt mij al kippenvel. Na de kerkdienst zijn Ellis en ik naar een soort receptie geweest, waar familie, vrienden en bekenden van het kersverse bruidspaar cadeau's gaven en dansten en zongen voor het paar. Heel bijzonder om mee te maken en prachtig om te zien. Rond 17.00 uur kregen Ellis en ik honger en besloten we thuis even te eten. Om 20.00 uur zou het feest namelijk beginnen, waar we ook uitgenodigd waren. We hadden van een aantal dorpsgenoten al gehoord, dat er in begin nog niet zoveel te beleven was. Rond 21.00 uur waren we dan ook nog lang niet de laatste gasten die binnenstroomden. Na het laten zien van de uitnodiging, kregen we allemaal een eigen tasje met drinken. We hadden de keuze uit alcoholisch of non-alcoholische drankjes. De avond was volledig ingepland met dans en muziek en officiële felicitaties. Toen de tijd aangebroken was om onze cadeautjes te geven, barstte de zaal los. Iedereen joelde en lachte. Wij waren natuurlijk ook wel erg grappig met onze stijve, maar swingende heupen. Al dansend en zwierend liepen we naar voren om onze cadeaus aan te bieden. Ellis en ik hadden de cadeaus voor ons vijven allemaal lekker over de top ingepakt. Alles zat keurig in een fleurige gift-box met een veel te kitscherige strik erop. Maar ach het is Tanzania. De gasten vonden het in ieder geval geweldig. Rond 1.00 was het feest afgelopen en was het tijd om naar huis te gaan na een geweldige Afrikaanse bruiloft. Er werd ons gevraagd om door te vertellen aan iedereen die we kenden, hoe een Afrikaanse bruiloft gevierd werd. Dus bij deze. Tot mijn volgende blog! Liefs uit Kabanga Tanzania!