Tussen zebra's in Kigoma en sightseeing in Rwanda!

Hallo allemaal!

Jeetje wat gaat dat snel! Ik zit hier inmiddels alweer 1,5 maand in Tanzania en wat heb ik al veel gezien, beleefd en gedaan(vooral in de bus gezeten haha). Het is al weer een tijde geleden dat ik een blog geschreven heb en daarom vond ik het wel weer tijd om mijn avonturen op digitaal papier te zetten. Ik begin bij ons tripje naar Kigoma ruim 3 weken geleden. Ellis was jarig geweest de woensdag ervoor en dat wilden we niet ongemerkt voorbij laten gaan, dus hup wij in de bus naar Kigoma. Zoals altijd was de heenreis weer een avontuur op zich, want hier in Kabanga werden we met 6/7 personen in een normale taxi-auto gedrukt. Oké, dat is niet zo fijn, maar ach voor die 20 minuten wel te doen. Wat Ellis en ik niet wisten(dat vertelde Erwin ons gelukkig later pas) was dat de auto geen werkende remmen had. Erwin zat dus met samengeknepen billen naast ons te hopen dat het goed zou gaan. En dat ging het natuurlijk, zoals de meeste dingen waarvan je denkt dat ze finaal de mist in gaan. Op de taxi standplaats aangekomen bleek dat de dallah dallah busjes niet naar Kigoma gingen en dat we naar een andere plaats moesten. Natuuurlijk wilde de taxichauffeur ons daar voor TSH2000 wel even naar toe brengen(juist ja, afgezet, want het bleek maar 2 minuten rijden). Op de plek aangekomen zagen we een grote touringcar, waar mensen bagage aan het inladen waren. We besloten om achterin de bus te gaan zitten, zodat we met zijn 3en naast elkaar konden gaan zitten. Dat leek ons wel gezellig, nou dat hebben we geweten. We werden letterlijk 30/40 cm de lucht in gebonjourd als we over een hobbel heenreden. Op een gegeven moment bleek de bank waar we op zaten ook kapot, want ik kwam steeds meer in een lighouding te zitten, terwijl dat in het begin toch echt niet zo was. Na een hele grote hobbel en een stukje vel op mijn enkel minder, besloot ik maar even twee stoelen naar voren te gaan zitten. Minder lanceringen, maar meer stof. Dus eenmaal in Kigoma aangekomen had ik een lekker bruin/rood kleurtje, helaas niet van de zon. Toen we dachten dat we bij het juiste busstation waren aangekomen en dus uitstapten voelde ik me net een stukje brood op De Dam in Amsterdam, alsof er allemaal duiven op je af komen. In dit geval waren het dan geen duiven, maar mensen die ons allemaal wel op de plek van bestemming wilden brengen of ons iets wilden verkopen. We kozen voor een tuc-tuc die ons naar Mji Mwema Lodge bracht. Een kleine, knusse lodge met maar een aantal kamers. Erwin had een single-room en Ellis en ik deelden een double room. Onze kamer had twee "king-size" bedden(160x180??) een tv(geen klap van te verstaan) en als klapper op de vuurpeil een warme douche! Die warme douche, dat was pas genieten. We aten die avond bij Coast View Resort, met normaal gesproken uitzicht over Lake Tanganyika, maar nu was het donker haha. Maar hoe krijg je een taxi als je geen telefoonnummers hebt.. Tja.. een dingetje. Ik zag een auto staan en heb vriendelijk gevraagd of hij ons even naar Coast View kon brengen. Hij zei dat hij geen taxi was, maar toch bonjourde hij zijn medepassagiers uit de auto en bracht hij ons voor TSH5000 naar ons diner. Na het eten weer terug naar het hotel en je raad het al... Warm gedoucht! Na een nachtje slapen, bestond het ontbijt uit chapati's(soort pannenkoeken), omelet(geklutst ei dus) en brood. Prima te doen allemaal. Daarna besloten we om met een tuc-tuc naar Jacobsen Beach te gaan, onderweg genoten we van Kigoma. Het laatste stuk gingen we over een onverharde weg tussen hele arme wijken door, waar de meeste kinderen is kapotte kleding liepen. Toch zie ik hier geen ongelukkige mensen waar de armoede van het gezicht straalt, ik zie de armoede vooral terug in de kleding, het huis en vaak ook de persoonlijk hygiëne. Aangekomen bij Jacobsen Beach werden we vergezeld door 4 zebra's, dus wat doe je dan als toerist.. Juist ja.. Foto's maken. Zelfs de chauffeur van de tuc-tuc wilde met de zebra's op de foto. Maar ja hij wilde ook met ons op de foto dus ja.. Ik voelde me zelf ook een attractie haha. Voor TSH7000 per persoon konden we genieten van het uitzicht over Lake Tanganyika, twee kleine strandjes, het bos en de natuur er omheen. Lake Tanganyika is het langste zoetwatermeer van de wereld en tevens de op één na diepste. Het water is heel helder en we konden tot ver in het water onze tenen zien. Toen we aankwamen was het wat mistig, dus we konden niet zo heel ver kijken, maar toch was het uitzicht al mooi. We waren niet de enige op het kleine strandje, de desperate housewives waren er ook.. Ja echt waar hoor, 3 vrouwen van middelbare leeftijd uit (waarschijnlijk) de VS of de UK, maar aan het accent te horen was het de VS. Ze zaten met z'n drieën in het water met een hoedje op te praten over van alles. Op een gegeven moment zei één van de dames, nou ik trouw nooit van mijn lever weer bla bla bla.. Wat zei waarschijnlijk niet in de gaten hadden, is dat wij hun hele gesprek konden volgen hahah. Later kwam er nog een gezin met 4 kinderen, die de desperate housewives ook kenden. We bleven tot een uur of 13.00/14.00 en zijn toen met een tuc-tuc terug gegaan naar Kigoma town. Daar bezochten we de overdekte markt met allerlei gezellige, soms stinkende steegjes en kochten we van allerlei Westerse producten die we in Kabanga en Kasulu niet kunnen kopen. We besloten de volgende dag terug te gaan, zodat we alle gekoelde producten mee konden nemen naar Kabanga. Die avond aten we weer bij Coast View Resort, daar ontmoetten we een backpacker vanuit de VS. Hij was van plan om met een zeilboot langs de kust van Lake Tanganyika naar Rwanda te gaan, of het hem gelukt is, geen flauw idee, want heel veel zeilboten hebben wij niet gezien hier. Zondag kochten we dus nog wat Westerse producten en kocht Erwin nog schoenen voor stage in een open lucht schoenenwinkel, heel normaal hier haha. Iets na 't middaguur besloten we een tuc-tuc te nemen richting de plaats waar de dallah-dallah/bus naar Kasulu zou vertrekken. Nou het werd het eerste. Toen we vertrokken zat de dallah-dallah voor ons gevoel als tjok vol, maar niets was minder waar. Zoals altijd werden er onderweg allerlei mensen opgepikt en ook in de dallah-dallah gepropt(letterlijk). De man naast mij kreeg een kindje op zijn schoot gedrukt, maar na ongeveer 30 minuten was hij er zat van en droeg haar vader hem op het kind aan de mzungu te geven.. Ik dus.. Nou daar zat ik dan met een kind van 2/3 jaar op mijn schoot de verdere reis van 3/3,5 uur. Erwin had haar zusje op schoot, schijnt allemaal heel normaal te zijn hier. Ondertussen werden er nog steeds meer mensen in de dallah-dallah gepropt, zodat we er uiteindelijk met 28 mensen in zaten. Even voor jullie beeld: Een dallah-dallah is geschikt voor ongeveer 15/20 personen(Nederlandse standaard). Het was een vermoeiende reis, maar ook weer een geweldig avontuur dat ik niet had willen missen.

De week erna liep ik nog steeds op de kinderafdeling stage, maar het was er vrij rustig. Ik heb veel foto's gemaakt met collega's, patiëntjes en familie van patiëntjes. De foto's heb ik laten afdrukken in Kasulu. Ik had met Elizabeth, een collega van de kinderafdeling, afgesproken dat ze met ons mee zou gaan naar Kasulu om stof te kopen voor echte Afrikaanse kleding. Ondertussen had Erwin ook maar even een compagnon geregeld, want met 3 vrouwen op stap, dat werd hem te veel hahah. George van de apotheek zou ons in Kasulu opwachten, want daar woont hij. Toen ik Elizabeth vroeg hoe laat we zouden afspreken, stuurde via de app terug 9am. Dus Ellis en ik al een beetje gepikeerd, want daar ging ons ochtendje uitslapen, maar goed we wilden ook niet zo moeilijk doen omdat ze ook al met ons mee ging. Toen we zaterdag ochtend zo goed als klaar waren voor vertrek kwam Ellis met het heldere idee dat het ook nog weleens zo kon zijn dat Elizabeth de Tanzaniaanse tijd bedoelde (haar Engels is niet zo heel goed), dat zou dus 15.00 's middags betekenen. Dus even via de app checken hoe laat ze nu precies bedoelde.. Wel 15.00 uur dus.. Hmm.. Toen we zeiden dat wij 9.00 uur dachten en dus ook al helemaal klaar zaten voor vertrek om 8.45 uur, was dat ook geen probleem. We spraken om 10.00 uur (onze tijd) af bij haar kamer op het ziekenhuisterrein. Ze was nog niet helemaal klaar, dus besloten Ellis, Erwin en ik om een foto-shoot te houden in haar belachelijk kitscherige kamer(overal kleedjes/kussentjes van kant en speelgoedknuffels). Toen Elizabeth klaar was liepen we richting de taxi plaats van Kabanga, maar onderweg kwam ons een auto voorbij waar een vroegere lerares van Elizabeth inzat, ze nodigden ons uit om mee te rijden naar Kasulu. Dat sloegen wij natuurlijk niet af.. Een super chille auto, met.. jawel.. goede vering en een rem. Het was een jeep-model, die je hier veel ziet in Tanzania onder de "rijkere" mensen. In Kasulu aangekomen kochten we eerst stof. Voor TSH44.000 kochten Ellis en ik twee soorten stof die we in Kabanga naar de klerenmaker brengen. Erwin kocht in een ander winkeltje ook nog twee kanga's. Dat zijn doeken die de Tanzaniaanse bevolking overal voor gebruikt, voor zowel het dragen van kinderen tot het afdrogen van het lichaam na het wassen, maar ook dragen ze ze als soort omslagdoek. Op de kanga's staat een tekst gedrukt, deze kan ook kwetsend zijn, dus daarom waren we blij met George en Elizabeth. Verder kochten we nog wat benodigdheden, voordat we bij één van onze favoriete shops aankwamen, namelijk Quick Bites, met de Westerse producten. Helaas was het ijs op, dus daar konden we Elizabeth en George niet op trakteren, maar gelukkig was er wel chocolade. Onze waterkoker was die week kapot gegaan, dus daar waren we ook een nieuwe van nodig. In de winkel ernaast verkochten ze gebruikte waterkokers. Na ongeveer 45 minuten in de shop te hebben doorgebracht kwamen we erachter dat aan iedere waterkoker wel iets mankeerde, als we het juiste onderplaatje er al bij hadden gevonden. Het moest ook nog eens TSH43.000(met korting) kosten, vonden wij toch ook wel veel. Dus op naar de volgende winkel. Ondertussen mijn foto's nog even laten afdrukken voor de patiënten en collega's van de kinderafdeling. Op een gegeven moment kwamen we bij een shop aan waar ze nieuwe waterkokers verkochten voor TSH25.000, de keuze was dan ook snel gemaakt nadat bleek dat het ook nog echt werkte. Er waren ook hele mooie grote mokken te koop, we besloten daar ook 3 van mee te nemen. In totaal waren we dus maar TSH31.000 kwijt. Wat een afzetterij hè, bij die vorige winkel. Om de gezellig dag af te sluiten hebben we als mzungu's George en Elizabeth mee uit eten genomen naar het enige "normale" restaurant met terras van Kasulu. Natuurlijk nog even een groepsfoto gemaakt en toen weer terug naar huis. Eenmaal thuis vond Erwin het tijd voor een knipbeurt. Dus ik Melissa geappt.. Hoe knip ik het haar van een jongen.. Na een keurige uitleg ben ik aan het avontuur begonnen.. Elizabeth en Ellis aanschouwden het spektakel. Natuurlijk wel even een 'before' en ' after' foto gemaakt, maar uiteindelijk is het best goed gelukt voor een amateur al zeg ik het zelf hahah.

De zondag hebben Erwin en Ellis gewerkt, omdat we de week erna ons tripje naar Rwanda hadden gepland. En omdat ik al vijf dagen werk in de week en dan dus maar 1 dag weekend, bleef ik thuis.
De maandag stond ik al vroeg bij de matron(hoofdverpleegkundige van het ziekenhuis) om met haar een andere afdeling te bespreken, maar helaas kon ik haar niet vinden en besloot ik dus om maar weer naar de kinderafdeling te gaan. Gelukkig was ik daar meer dan welkom. Na de meeting was het tijd voor de artsenronde waarvoor dr. Himba naar de afdeling kwam. Een dokter die al heel lang in vak zit en echt de tijd neemt voor patiënten maar ook voor mij als student. De totale duur van de ronde duurde dan ook meer dan2,5 uur en was erg intensief, maar ik heb daardoor wel heel veel kunnen zien en leren. Zo kwam er een kindje binnen van ruim 4 jaar !Voor de beelddenkers en niet medici onder ons, skip dit stuk of bereid je goed voor! Het kindje kwam binnen met de diagnose van decubitus(doorlig) wonden en een brandwond van een paar weken oud. Dan vraag je je al af, waarom een kind van die leeftijd doorligwonden heeft. Nou daar kwamen we tijdens het onderzoek gauw achter. Het kind bleek geboren te zijn met een afwijking aan het neurologisch systeem, waarschijnlijk was het een 'open ruggetje' (spina bifida), waar het kind verschillende complicaties aan had overgehouden, waaronder dus de decubitus. Maar dit was niet het enige.. Het kindje had ook klompvoetjes en was gedeeltelijk/helemaal verlamd aan het onderlichaam. Ook had het een grote bult op de rug, vermoedelijk gevuld met vet, maar dit was niet met zekerheid te zeggen. Het kindje had een a-symmetrisch gezicht, nu heeft ieder mens dat, maar dit kind had de ene helft van haar gezicht verder naar achteren dan de andere helft. Heel apart om te zien. Naast al deze verschrikkelijke aandoeningen, moet het meest vreemde nog komen, namelijk dat het niet duidelijk was welk geslacht het kind had. In de medische wereld wordt dat ook wel hermafrodiet genoemd(tweeslachtigheid) Ik zal jullie de details van het beeld besparen, maar dit was iets van zelfs dr. Himba in zijn carrière van 35 jaar nog nooit had gezien. Ik had er op school natuurlijk wel van gehoord, maar het was heel apart om dit in het echt te zien. 's Avonds bracht ik de collega's nog de chocolade die ik ze had beloofd als een soort afscheid en heb ik ze mijn eigen vers gemaakte pastasaus met pasta laten proeven. Ze zeiden dat ze het lekker vonden, maar ook dat ze in Tanzania niet zo koken, maar daar was ik zelf ook al achter.. zucht..

De volgende dag ben ik begonnen op OPD(Out Patient Department). Bij de OPD komen alle patiënten eerst om zich te registreren, vervolgens te betalen en daarna door ons worden opgeroepen om de vitale functies te meten. De eerste dag heb ik de hele dag de waardes van patiënten in de computer ingevoerd, nou daar was ik natuurlijk gauw flauw van. Toen ik daar dag 2 weer de hele ochtend mee bezig was geweest, besloot ik om op onderzoek uit te gaan. Ik werd door één van de clinical officers uitgenodigd om naast hem te komen zitten om mee te denken over de behandeling van patiënten die hij op consult kreeg. Heel interessant, vooral ook, omdat hij de klachten van de patiënten in het Engels vertaalde en dan met mij discussieerde over de behandeling.

De volgende dag was het dan zover, onze reis naar Kigali in Rwanda zou beginnen. George had voor ons om 5.00 uur een taxi geregeld, die stond er dan ook om 4.55 uur.. Nadat we er na 500 meter achter kwamen dat de bustickets nog in huis lagen, konden we onze weg vervolgen naar Kasulu waar onze bus om 6.00 zou vertrekken. In de bus zaten we met z'n drieën naast elkaar en behalve het stofhappen en het plassen in een gat, verliep de reis prima. Lang leve de zakdoekjes, bedankt voor de tip oma. Na 5 uur in de bus en een hele mooie zonsopgang gezien te hebben kwamen we aan in het plaatsje waar we zouden overstappen; Nyakanazi. Eenmaal uit de bus werd ons al snel duidelijk dat de bus de volgende ochtend pas naar Kigali zou vertrekken.. Dus.. Daar stonden we dan in de 'middle of nowhere' in Tanzania. We besloten direct maar tickets voor de bus van de volgende dag te kopen en werden daarna door dezelfde man naar een hotel/lodge gebracht. Bij aankomst liet de dochter van de eigenaren (zelf afgestudeerd als arts) al de beschikbare kamers zien. We kozen alle drie voor een eigen kamer, gelukkig had Erwin een kamer met een normale wc, waar wij als vrouwen normaal op konden zitten. De rest van de dag hebben we doorgebracht door te kaarten, de markt over te slenteren en te niksen. In het dorpje zagen we ontzettend volgens die zo groot waren dat ze van halverwege mijn bovenbeen tot aan mijn heup kwamen. Lang leve google.nl, we kwamen erachter dat het Marabou's waren. Die nacht heb ik slecht geslapen. Hier in Tanzaniaanse zijn de mensen echte ochtendmensen en maken ze om 5.00 uur 's ochtends dan ook schoon met keiharde muziek aan.. zucht.. Maar ook 's nachts maken ze super veel lawaai met van alles en nog wat. De volgende ochtend stonden wel om 8.00 bij de busstop, om 8.30 uur zou de bus vertrekken, uiteindelijk werd het 9.30. Toen we naar aantal uur bij de grens waren en eindelijk onze visa hadden geregeld en onze tassen gecontroleerd waren(ik moest zelfs vertellen wat er in mijn toilettas zat) konden we de grens over. Dat Rwanda een stuk welvarender is dan Tanzania werd ons gelijk duidelijk. Prachtige, groene valleien, mooi aangelegde tuinen, grotere huizen en vooral geen afval in de berm. Ook is het verschil dat we nu rechts reden in plaats van links. Op de grens was een grote waterval met een brede rivier. Onderweg genoten we heel erg van het uitzicht. Mooie groene plantages, grote bananen plantages, hoge bergen en diepe valleien, echt prachtig. Eenmaal in Kigali keken we onze ogen uit. Je kunt het vergelijken met een Europese stad, maar dan met donkere mensen. We zagen hoge en mooie gebouwen, gemaakt van glas en beton. Ook was alles heel schoon.. Toch zag je op een aantal plekken de nasleep van de 'Genocide' van 22 jaar geleden, we zagen naast welvaart ook veel armoede. Na een vermoeiende en stoffige reis van 8,5 uur kwamen we aan bij ons hotel. De meiden uit Mwanza kwamen ons al snel opzoeken in onze hotelkamer en we kletsten een hele tijd heel random op de gang haha. Na onze sterke verhalen besloten we om te gaan eten verderop in Kigali. De meiden uit Mwanza hadden al allerlei restaurantjes en andere dingen opgezocht op te kunnen eten. Voor het restaurant moesten we een aantal verdiepingen omhoog. We kwamen een vrij chique chinees/internationaal restaurant binnen. Voor Erwin, Ellis en mij was dat het begin van ons schrans weekend. Ellis en ik keken onze ogen uit toen we de menu-kaart voor onze neus kregen en konden dan ook niet kiezen. We gingen voor de vegetarische loempia's en knoflookbrood als voorgerecht en als hoofdgerecht kozen we voor de hamburger met friet. Heeeeerlijk na al die rijst met bonen en tomatensaus haha. De avond was super gezellig en we hebben veel gelachen met z'n allen. Terug in het hotel genoten Ellis en ik van onze warme douche!

De volgende dag gingen we na het ontbijt naar het Kigali Genocide Memorial Museum. We besloten eerst even een drankje te doen in het café voor ons bezoek. De tour begon met een film en ging verder met een audio-tour in het Nederlands. Heel indrukwekkend om te zien dat de Rwandese bevolking elkaar dit 22 jaar geleden hebben aangedaan, omdat het ene "ras" beter zou zijn dan het andere. Buren en vrienden hebben elkaar en elkaars familie in koele bloede vermoord van de één op andere dag. Verschrikkelijk lijkt me dat, ik kan het me ook niet voorstellen. Ik vond de filmpjes van nabestaanden en overlevenden het meest indrukwekkend naast de persoonlijke foto's en eigendommen van de slachtoffers. Er was één ruimte met daarin kleding van de slachtoffers. Ik zag een shirtje en een broekje van een kindje die waarschijnlijk niet ouder was dan 7/8 jaar, vol met kogelgaten. Na het indrukwekkende bezoek lunchten we in het café en zijn hebben daarna via het hotel de dag afgesloten in de wijnbar van een luxe hotel(waar ik de naam al niet meer van weet). Ook die avond weer heel veel gelachen om alle dingen die iedereen heeft meegemaakt in de afgelopen tijd in Tanzania.

Zondag hebben we niet zoveel gedaan uiteindelijk, we wilden mountainbiken, maar het toeristencentrum was gesloten. We zijn met de groep naar de coffee-bar geweest die heel bekend stond onder de toeristen. Dat bleek ook wel uit de verschillende nationaliteiten die er op het terras zaten. De meesten bestelden gebak, maar ik koos uiteindelijk toch voor een bord met allerlei tropisch vers fruit, heeerlijk. 's Ochtends hadden Ellis en ik al even bustickets geregeld bij één of ander vaag kantoortje.. Nu maar hopen dat het goed komt.. In hetzelfde gebouw als de coffee-bar zat ook een grote supermarkt, waar we dus flink hebben ingeslagen voor ons huishouden in Kabanga haha. 's Avonds gingen we uit eten bij restaurant 'Heaven'. Zo Europees hadden we nog niet eerder gegeten. Ellis en ik deelden onze biefstuk en runderburger en als dessert deelden we een chocolade brownie met chocoladesaus en vanille-ijs en een soort crème brullee.. Superrrr lekker.. Vooral de brownie natuurlijk ("hartjesogen") Die nacht (afgelopen maandag) ging de wekker om 2.15 en stonden zaten Ellis en ik een uur later volledig ingepakt aan het ontbijt. De bus vertrok om 4.00 uur. Na ongeveer 4x te zijn overgestapt in een andere bus/dallah dallah en 2,5/3 uur op de grens van Tanzania op een bus te hebben gewacht.. Waren we uiteindelijk dezelfde dag om 21.30 thuis gelukkig. Het was een giga lange reis, maar wat het was het meer dan waard. Rwanda is een heel mooi land, waar ze ook zichtbaar hun best voor doen om dat zo te houden. Afgelopen dinsdag waren we alle drie nog zo moe van de reis dat we besloten nog maar een dagje thuis te blijven.

Woensdag begon ik mijn werkweek weer op OPD en hadden we ook een meeting met de matron. Ze was het met me eens dat ik op OPD niet zoveel zou leren van het meten van vitale functies. Dus toen ik vroeg of ik naar maternity ward(verloskunde) mocht, stemde ze toe. Toen ik dat hoorde deed ik een dansje in mijzelf! Hopsakeee mijn doel is bereikt! Een super vooruitzicht voor aanstaande week. Nou dat was me het verhaal wel hè. Ik maak ook zoveel mee hier in een paar weken tijd. Ik heb het gevoel dat dit nog maar de helft is van alles wat ik daadwerkelijk meemaak! Ik beloof dat mijn volgende verhaal minder lang wordt! Ik houd jullie op de hoogte!
Liefs Roos