Van achtbaan in busje tot Tanzaniaans jublieum!

Habari za leo (Hoe is jou dag vandaag?)

Nou vandaag voel ik me gelukkig weer goed, dat water en eten hier moet je zeg maar niet altijd vertrouwen. Inmiddels zitten we alweer twee weken in Kabanga en bijna 3 weken in Tanzania en wat heb ik al veel beleefd. Ik zal eerst even wat vertellen over onze (inmiddels twee) tripjes naar Kasulu, het grote dorp 20 minuten verderop. In Kabanga in een soort taxi standplaats met verschillende busjes/auto's die voor TSH1000 p.p. naar Kasulu rijden. En als je de opdruk op de busjes mag geloven dan rijden ze zelfs voor Britisch airways, haha. Ook zijn er busjes met de naam " In God we trust" etc. wel heel herkenbaar als je weer terug moet naar Kabanga. Ik heb nog geen mooie foto van zo'n busje of dallah dallah, zoals ze eigenlijk heten, maar ik zal het proberen te beschrijven. De grote van de busjes zijn vergelijkbaar met die klassieke Volkswagen en Mercedes busjes, maar dan zitten er natuurlijk allemaal veel te smalle stoeltjes en bankjes in. Het busje wordt zo volgepropt dat we met z'n vieren op een zit plek voor twee personen zitten. Zoals ik op FB bij een foto al beschreef: "Het Engelse drop in een zakje gevoel, lekker op elkaar en lekker plakkerig". Als het busje uiteindelijk volgepropt vertrekt dan begint pas het echte avontuur. Je kunt het vergelijken met een heuse achtbaan in Nederland. Je stuitert letterlijk van de ene kant naar de andere kant(in het geval dat je wat meer ruimte hebt), daarnaast moeten wij "lange" blanken ook nog oppassen dat we ons hoofd niet stoten tegen het veel te lage plafond van het busje. Dus al stuiterend, hobbelend en slingerend kom je na een rit van ongeveer 15/20 minuten aan in Kasulu. Als je in Kasulu staat en in de richting van Kabanga kijkt heb je echt een verbluffend mooi uitzicht op de heuvel en de berg die erachter ligt. Echt heel mooi. In Kasulu kun je eigenlijk alles wel krijgen wat je nodig hebt, alleen je moet er rekening mee houden dat alles primitief is. Er zijn twee van meer ''Westerse'' winkeltjes genaamd 'Quick Bites' met ijsjes en pringles enz. en shop 58. Ook kunnen we gelukkig in Kasulu geld pinnen. Wat ik eigenlijk in heel Tanzania heb gezien, bestaan de winkeltjes eigenlijk uit kleine hokjes van ongeveer 3,5x2,5m soms wat kleiner, soms wat groter.. Waar ze dan van allerlei dingen verkopen, meestal zijn er wel 3 van die winkeltjes naast elkaar met dezelfde spullen. En als het ene winkeltje niet heeft waar je om vraagt dan koopt de verkoper het gewoon even voor je bij het andere winkeltje om het vervolgens weer aan jou door te verkopen. Dit gaat vooral zo met internet hier. Verder heeft Kasulu ook nog een "hotel" met een terras en een "restaurant", hier gaan we altijd heen om wat te drinken en even stofvrij af te koelen in de schaduw. Veel meer dan bier, water en cola is er niet te krijgen, maar het geeft je toch weer een beetje het gevoel van Nederland. Overal waar wij als mzungu/wazungu (blanke/blanken) komen worden we nog steeds nagekeken, nageroepen en soms wordt er ook om ons gelachen en over ons gepraat, maar op de één of andere manier vind ik dat wel grappig. Ze zijn hier in Tanzania in ieder geval 0% multicultureel ingesteld, dat valt me wel op.

Naast ons tripje naar Kasulu hebben we woensdag(14-9) een feest bij de nonnen meegemaakt. Jeetje, wat was dit indrukwekkend. We waren in het begin van de week al uitgenodigd door de hoofdnon, ze zouden ons ophalen werd verteld. Maar dat waren ze vergeten dus zijn Ellis en Erwin rond 13.30 maar eens gaan kijken of er iets te eten was voor ons(we lunchen elke middag bij de nonnen) daar kwamen ze een non tegen die zich meteen meerdere malen verontschuldigde en kenbaar maakt dat ze zich heel erg schaamde. Wij zagen er de humor wel van in. Dus op ons paasbest gekleed werden we opgehaald en naar de kerk van de nonnen begeleid. Ze vierden feest omdat één van de nonnen haar 25 jarig jubileum vierde en er waren een aantal "student-nonnen" die klaar waren met hun "opleiding", we weten niet precies hoe het zit. Maar goed... Het feest in de kerk was nog in volle gang, er werd gezongen en gedanst, door zowel de lokale bevolking als de nonnen. Langzamerhand stroomde de kerk leeg en werden we door nonnen uit Burundi (Ja, ja er waren ook nonnen, bisschoppen en priesters uit Burundi en Rwanda aanwezig) naar het feestterrein begeleid. Natuurlijk eerst even handen wassen, om je handen 5 minuten later weer helemaal onder het stof te hebben, haha. We werden begeleid naar van die plastic kuipstoelen, met een bordje waar in het Swahili iets op stond geschreven( we hebben het later op gezocht, waaruit bleek dat we naast de ambtenaren van de overheid zaten, wij hadden daar geen flauw idee van). Na een introductie en een welkom in het Swahili van één van de nonnen, begrepen we dat het tijd was om te eten. We konden op twee plaatsen eten halen; vooraan waar ook de ambtenaren, fathers(mannelijke nonnen) en de buitenlandse gasten zoals de nonnen, priesters en bisschoppen eten haalden. En achteraan waar de lokale bevolking het eten haalde. We wilden in de rij gaan staan bij de laatste groep, omdat de man ons daarop gewezen had. Nou daar kwamen de nonnen aan hoor.. What are you doïng.. Dus wij in ons beste Engels uitleggen dat wij in de rij wilden gaan staan voor het eten. Maar we bleken dus ook een soort speciale gasten te zijn die eten mochten halen in de rij voor "belangrijke/rijke" mensen. Ik voelde mij daardoor echt bezwaard, maar dat gevoel heb ik hier heel vaak. Ik kreeg echt een enorm bord vol met eten, vlees, rijst, groente en fruit en ook nog frisdrank. Ik kreeg het met geen mogelijkheid allemaal op(zie foto's). Naast ons zag ik een kindje zwaar ondervoed(hongerbuikje), weer dat nare bezwaarde gevoel. Maar het voelde ook ondankbaar naar de nonnen toe om onze afdankertjes aan die kindjes te geven. Gelukkig kregen zij ook eten, daardoor voelde ik mij iets minder bezwaard. De rest van het middagprogramma was gevuld met opvoeringen van de nonnen, de schoolkinderen, onderverdeeld in meisjes en jongens, de ouders van de "nieuwe nonnen" en de kerkgemeenschap. Echt heel indrukwekkend om te zien allemaal en echt super om mee te mogen maken. Ik heb er er dan ook veel filmpjes en foto's van gemaakt. Tussendoor was er ruimte om de jubilaris en de nonnen te feliciteren. En achteraf tijd om te dansen. We werden steeds door de nonnen uitgenodigd om te dansen, maar.. tja.. Ik ben nog al stijf in de heupen, helemaal vergeleken bij de Tanzanianen. Uiteindelijk hebben Ellis, Erwin en ik toch onze stoute schoenen aangetrokken en een dansje gewaagd. We moesten natuurlijk gelijk met iedereen op de foto en werden door iedereen aangemoedigd. De Afrikaanse dansen werd me voorgedaan, waarna ik het een soort van na probeerde te doen.. Resultaat: Het leek er niet op hahaha, maar het was heel leuk en gezellig en de nonnen vonden het al geweldig dat we daar met ze aan het dansen waren. Rond 17.30/18.00 uur hielden wij het voor gezien, maar de nonnen feestten nog door tot 23.30 uur ongeveer, aan de muziek te horen.

De volgende dag(donderdag) zijn we maar eens achter onze uniformen aan gegaan. Nadat Erwin en ik 45 minuten gewacht hadden op de matron(hoofdverpleegkundige) en haar gevraagd hadden ons te helpen met de uniformen kwam er na ongeveer 20 minuten een kleermaker die onze maten opnam. De maten werden nauwkeurig opgemeten, maar wel op een gewoon A4 gekladderd, waarvan je denkt.. Komt dit goed? Maar het is goed gekomen en afgelopen maandag waren onze uniformen klaar. (zie foto's).

Vorige week zaterdag zijn we de berg achter ons huis in Kabanga opgeklommen. Een tocht van ongeveer 2,5 uur heen. Voor iemand die wat astmatisch is en niet zo heel sportief is (ik dus) was het nog best wel zwaar, maar goed toch doorgezet en wat een uitzicht! Wauw! Ondanks dat het best wel bewolkt was, konden we heeel ver kijken! Zie foto's onderaan! De volgende had ik toch wel wat spierpijn door de afdaling. Er zaten hele steile stukken tussen waar je jezelf echt moest tegenhouden. Onderweg kwamen ontzettend veel mensen tegen die deze tocht waarschijnlijk dagelijks tot wekelijks lopen om in Kabanga te komen. Daar heb ik echt ontzettend veel respect voor, want wat een tocht. Nu hadden wij alleen een rugzakje met water en wat andere dingetjes mee, maar die locals dragen gewoon gigantische manden op hun hoofd. Ook zagen we veel mannen en jonge jongens op de fiets met suikerriet en lange houten planken achterop de fiets, waarmee ze de berg op en af gaan. Echt levensgevaarlijk zou je denken, maar het zal wel goed gaan.. De armoede dringt dan wel goed tot je door en vooral het verschil met de Nederlandse maatschappij. Ik weet dat er in Nederland ook veel armoede is en dat er veel gezinnen zijn die niet rond kunnen komen, maar de nonnen vertelden dat een Tanzaniaan in deze omgeving rond kan en moet komen van Tsh30.000 p.p, Dat is dus €12,- per maand. Onvoorstelbaar..

Afgelopen maandag begon dat eindelijk onze eerste stage dag(19-9) Nadat we de uniformen van de matron hadden gekregen en ons hadden omgekleed werden we door haar naar de afdelingen begeleid.
Ik ben begonnen op de kinderafdeling waar ik ontzettend veel heb gezien en ontzettend veel heb meegemaakt, al in één week tijd. Het ziekenhuis is niet zoals in Nederland één gebouw, maar bestaat uit meerdere laagbouw "zalen".
Naast de kinderafdeling(children ward) is er ook een vrouwen afdeling, mannen afdeling, verloskunde afdeling (hier liggen ook prematuur geboren baby's vanaf 28 weken), Isolatie afdeling, privé-afdeling, OPD (Out Patient Department) daar komen de mensen met hun klachten eerst voor registratie en 1e check, waarna ze of doorgestuurd worden naar de behandelruimte van de OPD/RCH(geen idee waar dat precies voor staat) of opgenomen worden op de betreffende afdeling. Naast deze afdelingen is er ook een oogkliniek, theatre(operatiezalen) en een apotheek. Dit is wat ik tot nu toe van het ziekenhuis gezien heb.

De kinderafdeling bestaat uit twee zalen en daar tussenin de 'nursing station'. Op de kinderafdeling liggen kindjes van 0-4 jaar oud. De armoede dringt mij in het ziekenhuis flink door. De meest voorkomende ziektes op de afdeling zijn malaria, longontsteking, ondervoeding, uitdroging(meestal t.g.v. iets.. bijvoorbeeld diarree door slechte hygiëne en vliegen op het eten). De meeste kindjes komen binnen met koorts minimaal boven de 38,5 graden, maar meestal hoger. Ik heb de meest verschrikkelijke dingen gezien, waar ik hier niet over ga vertellen, omdat ik jullie eetlust niet wil bederven. Maar als je het wel interessant vindt om te weten dan hoor ik het wel. Het meest frustrerende vind ik dat wanneer de kindjes in Nederland opgenomen zouden zijn geweest, ze in 9 van de 10 gevallen al lang beter zouden zijn geweest. Ik besef nu heel goed dat ik de Nederlandse gezondheidszorg niet kan vergelijken met de gezondheidszorg hier, want dat is gewoon onredelijk. Naast alle verschrikkelijke dingen zijn er ook veel leuke dingen. Ik wordt namelijk heel leuk ontvangen en alle verpleegkundigen zijn super geïnteresseerd. Ze willen uiteraard allemaal met me mee naar Nederland. Ook willen ze allemaal met mijn broertje Marnick trouwen en het liefst ook met Arnout hahah, maar dat laat ik natuurlijk niet gebeuren. Ook vinden ze het super leuk om foto's te zien van mijn familie en vriendinnen en ik vertel dan ook veel over ze. Ook zijn ze heel geïnteresseerd in de gezondheidszorg in Nederland en vragen vaak wat het verschil is met de zorg in Kabanga hospital. Dan verschil is natuurlijk oneindig, maar ik wijdt daar tegenover hun niet teveel over uit en ik benoem dan ook vooral de oppervlakkige verschillen, zoals veel voorkomende ziektes en hoe het eruit ziet etc. Ik vind het super leuk om te zien dat ook de moeders van de patiëntjes op de afdeling mijn naam beginnen te herkennen en me ook steeds meer beginnen te vertrouwen. In het begin was het natuurlijk allemaal onwennig, maar ook de kindjes die wat langer in het ziekenhuis liggen(of de broertjes en zusjes) beginnen nu ook naar mij toe te komen, of in ieder geval te zwaaien en lachen. Ik weet zeker dat ik ontzettend veel ga leren van deze stage.

Aanstaande woensdag in Ellis jarig, ja ja.. Groot feest in Holland House. Als we allemaal weer beter zijn gaan we het volgende week vieren in Kigoma (een reis van ongeveer 2/3 uur in de dallah dallah) Dus wish me luck hahah. Als we de nonnen mogen geloven dan is Kigoma heel Westers(voor Tanzaniaanse begrippen waarschijnlijk), maar in ieder geval wel een warme douche en we kunnen er ook veilig zwemmen. Ik heb er nu al zin in!

PS: Ik zal wat foto's van Kabanga en de buitenkant van een ziekenhuiszaal toevoegen zodat jullie daar ook beeld van krijgen.
Als je vragen hebt of nog meer verhalen wilt horen.. Vraag maar raak!